Vrijdag 1 september D-Day !

  • 16 maart 2015

De Ronde van Vlaanderen: die moet elke wieler “liefhebber” een keer meegemaakt hebben. Ook de polderboeren Bertus, Eric, Molle, Kees en Kees (gewend aan mooie vlakke wegen) hadden sterk de behoefte om hun klimcapaciteiten in en rond Oudenaarde op de proef te stellen. Aangevuld met Rob Zinger uit het verre Mijdrecht vertrokken ze vol goede moed richting de Vlaamse Ardennen.

Vrijdagavond 1 september om 16.00 uur des namiddags ! Moegestreden en uitgezakt hingen de “Flandriens” in de leren fauteuils in het door Eric gehuurde zomerhuis. Met “trillende handjes” waren ze nog net in staat om het bierglas te heffen. En dat na welgeteld een ritje van amper 30 kilometer met een gemiddelde snelheid van nog geen 15 kilometer per uur! Een kleine inschattingsfout voor wat betreft het fietsparcours was wel op z’n plaats. De Oude Kwaremont; die viel achteraf nog wel mee. Het was wel lastig om er te komen (hobbelige fietspaden en uiteraard een wegopbreking) maar het lukt nog om op de fiets te blijven. Wel het nodige gestuiter over de kasseien maar daar viel mee te leven. Maar ………………. toen ! De Paterberg; verstopt om een hoekje en steil omhoog. Harken geblazen dus ! En als toetje: de Koppenberg. Een hel op aarde: lang, steil en heel heel veel kasseien. Nu pas werd het ons pas duidelijk wat de renners in de Ronde van Vlaanderen echt doormaakten tijdens de koers.

Maar: zaterdagochtend weer met volle moed op het stalen ros. En …. het moet gezegd worden. De zuidkant van de zgn. rode lus was prachtig om te fietsen. Mooi glooiend met af en toe een beklimming die wat energie vergde (o.a. de Taaienberg) Koffie met gebak in het altijd rustige Elst en daarna weer richting “huis”. Na de douchepartij werden we door Eric apart genomen en in het zonnetje gezet. Achteraf het hoogtepunt van ons fietsweekend moet ik zeggen. Alle deelnemers ontvingen van The Godfather een  “gouden medaille” met inscriptie. Een blijvende herinnering aan een tot dan toe gladjes verlopen weekend.

’s Middags gingen we cultuur snuiven in het Wielermuseum van de Ronde van Vlaanderen. Indrukwekkend om te zien hoe er in vroeger tijden gestreden werd om elke meter. Vooral tijdens natte uitvoeringen van deze wielerklassieker werd er zwaar afgezien. Met een biertje en een etentje werd deze bewogen dag afgesloten. Ook de verhuurder van ons superleuke vakantiewonink(je !!!) deed nog een duit in het zakje door ons ’s avonds met zijn privétaxi uit de plaatselijke kroeg op te halen.

De Muur van Geraardsbergen. Als je in Oudenaarde verblijft kun je het niet maken om deze befaamde beklimming links te laten liggen. Daar waren we het op zondagochtend met z’n allen wel over eens. Met andere woorden: fietsen achter op de auto richting de Muur. Veel spanning vooraf natuurlijk; gaan we er tegenop fietsen ja of nee ! Er werd dus in Geraardsbergen nogal getreuzeld om de uitdaging op te pakken. Eerst in het dorpscentrum foto’s maken van ons team. Dat werd gedaan door een lokale inwoner die nogal wat tijd vroeg. Door Bertus werden er nog wat sfeeropnames gemaakt. Uiteindelijk toch maar richting de Muur. En ….. deze icoon werd ook bedwongen. “Nu is mijn lijstje compleet” waren de historische woorden van Eric. “Op naar onze laatste uitdaging; de Bosberg”. En inderdaad; de zware meters op de Bosberg waren voor Eric tevens de laatste meters. Aangekomen op de top brak zijn fietsketting dwars doormidden. Het was onduidelijk of het domme pech was of dat Eric zelf aan de ketting had zitten prutsen om nog niet verder te fietsen. Aangezien hij achteraan reed zullen we het nooit te weten komen.

Wat we wel weten is dat het een superleuk en sportief fietsweekend was. Niet alleen vanwege het goede weer, de lekkere biertjes, het uitgebreide ontbijt en de luxe vakantiewoning maar vooral vanwege de sociale en leuke groep fietsmaten.