Velomediane Claude de Criquielion

Door Mark Luimes

Velomediane Claude de Criquielion 30 augustus 2014 was het dan zover, aansluitend op onze vakantie in Italië (ja de fiets was mee) afgereisd naar La Roche-en-Ardenne voor deze cyclosportief van 170 km door de Ardennen. Al vele jaren praat Jacco over deze “Criq” en dat hij vorig jaar voor het eerst het “gouden everzwijn” heeft behaald met een zeer scherpe tijd. Daar stond ik dan, om 8.10 uur in het tweede startvak in het centrum van het Waalse dorpje, zo’n 50 km gelegen onder Luik. Enigszins bewolkt, maar nog droog. Aangezien de start om 9.00 uur was, keek ik nog eens de lijst met beklimmingen door; werkelijk geen één voor mij bekend, maar deze sommeerden samen toch op naar 3300 hoogtemeters. Wat wordt de tactiek? Ja op reserve rijden, dat lijkt mij duidelijk, maar gaat dat lukken om jezelf te beheersen? Het doel was toch goud, wat betekent < 5:50 uur voor twintigers?

In de uren daaropvolgend zit je eigenlijk continue in conflict met jezelf hierover en dan met name het eerste gedeelte. Vooral omdat ik wat geïnformeerd had over tijden van andere fietsers in Emmeloord en Rotterdam, dan schatte ik mijn tijd zo in, rond de 5:45 uur. Dat zou dus krap worden en weinig tijd voor “getreuzel” onderweg betekenen. In tegenstelling tot anderen, had ik mijn vriendin niet langs de weg gezet met bevoorrading, maar zou ik gewoon mijn bidons vullen bij de twee posten op 70 en 130 km. 9:00 uur stipt klinkt het startschot door monsieur Claudy himself en schieten we in gang. Gelijk La Roche uit en een paar kilometers van 5% omhoog. We gingen toch op reserve rijden? Hoog in D2/D3 zone? Vergeet het maar. Gelijk de eerste helling op de limiet mee omhoog (zo’n 1500 deelnemers). Iedereen lijkt zich toch wat op te “fokken”. Bovenkomend in een groep van zo’n 40 man met gelijk hoge snelheden door naar de volgende helling. Het tempo op vlakkere/glooiende stukken zit er goed in, met het 1e uur aan 37 km/h. Ook het 2e uur was weinig herstellen aan, ik bevond mij in een goed gelijkwaardig groepje waarbij ik goed mee kon omhoog op de hellingen.

Na 80 km begonnen toch langzaam de benen wat vermoeid te raken en het gevoel minder te worden. Waarom ben je dan ook zo hard gestart? Nu nog 90 km zo rijden wordt geen plezier, dacht ik. Toen besloten even wel iets wat meer op reserve te gaan rijden en nog een gelletje/banaantje te nemen. En dit pakte goed uit: 20 km verder voelde ik me weer als herboren.

Na 130 km, zoals gezegd, nog snel een keer de bidons vullen en het laatste stuk de gaskraan vol open. En dat er een aantal deelnemers te hard gestart waren, was duidelijk, velen zag je terugzakken. Inmiddels was het ook begonnen te regenen en ook dat zorgde weer voor wat afvallers. En eigenlijk ging ik mij alleen maar beter voelen. Toen kwam ik voor het eerst alleen te zitten, zo’n 10 km stoempen in de regen, geen groepje voor of achter mij. En dan op zo’n 155 km doemt de Côte de Beffe op, op 1 km aan 10% en nog een uitloper van 3 km. Op zich te doen, maar na 155 km en veel regen komt deze hard aan. Ook die 10 km solo hielp hier niet bij. Op de uitloper word ik ingehaald door een Waal, “Allez, allez…descent….sept kilometre” waren de woorden die ik opving. Dat was waar, dat had Jacco gezegd, de laatste 7 km zijn bergaf aan zo’n 5%. Kop over kop rijden we aan dik 60 km/h richting La-Roche. Het dorpje in, rechts over de brug, links langs de hekken en dan de verlossing:  we rollen over de finish in een tijd van 5:48 uur en helemaal leeggereden (5:46:13 netto). Goud en echt kippenvel van de kou en inspanning over je hele lijf.
Wat een dag!